Jamming--I miss doing this w/ you, I miss you :)

Today, naatasan akong magpalit ng uniform ni Joaqui ng larger size sa nex school nya, Ateneo Grade School. Actually, ang aga naming umalis...7 am kasi mag-aattend si Ate ng orientation ni Joaqui. Sinabay ko na rin sa lakad ang pagbili ko ng mga bagong babasahing books at gamit na kailanga ko sa pasukan. lapit na kasi! So, tulog ako nung buong trip papunta...nagising na lang ako, Katipunan na pala. Naalala ko tuloy yung LSC days namin last summer. Nakakamiss.

Month long ang review namin everyday noon. Pagsasawaan mo lahat ng pwedeng kainan sa Katipunan...pagsasawaan mo rin yung mga kasama mo araw-araw. hahaha! Dati kasi, alternate kami every week kung sino taya sa transportation namin patungong review center. Naaalala ko na madalas kami nila Michelle nagkkwentuhan ng chizmax at yung mga updates sa mga paborito naming Music artists. Xempre, hindi mawawala ang Jamming sa sasakyan. Yun man ang dahilan siguro kung bakit kami naging close ni Ikee. Pano kasi, siya lagi ang kaharutan ko. Ipod nano pa nga gamit ko dati...tapos middle siguro ng review namin, nabilan na rin ako ng ipod touch. Umasenso ang ang kantahan! hahaha.

Simula noon, Fall Out Boy na talaga ang paborito kong band. Puro FOB songs ang pinatutugtog ko na walang kasawa sawa. Naimpluwensyahan ko na rin ng husto si Ikee. Tapos, na-inlove ako sa Frontman ng Panic! at the disco...oh di lalo nadagdagan ang saya! haha. Nang minsang nagpa gasolina kami ng kotse nila Michelle ( naalala ko tuloy si Tito Jun!aww), napatugtog ang "dontcha' " ng Pussycat Dolls...xempre nakakaindak kaya yun kaya bumigay ako! hindi ko nalamalayan na sumasayaw na pla ako. Pinagtawanan pako nila Michelle, nakakahiya talaga! hahaha.

Speaking of Pussycat Dolls, apat na beses kong napakinggan ngayong araw ang walang kamatayan na Jai Ho! Nang nakarating kami sa Ateneo upang gawin ang nararapat, naalala ko si Michelle...nakakalungkot isipin na ang bilis talaga ng panahon...medyo matagal ko syang hindi makikita kaya nakakalungkot. Isa pa naman yun sa mga close friends ko at isa sa mga taong paborito kong....ASARIN. nyahaha. deadz ako nito. Basa kais sya ng basa ng blogs ko.

Pumunta kami sa National sa tabi ng Greenwich sa Katipunan. Ang tagal naman kasi ng orientation. Ayon, bumili na ko ng notebook. Isang itim na itim na catleya na filler. Hindi ko naman kasi kailangan ng madaming notebooks kagaya ni Feedez. Hindi naman kasi ako mahilig mag take ng notes. nakakatamad kaya. Good for two years na siguro yung notebook! hahaha. Bumili man ako ng refill ng parker pen ko at malalanding markers. Black ballpen lang ang kelangan kong gamitin para sa college. Sa CdSP kasi, may lectures pang paiba-iba ng kulay ng ink...nakakatamad pa namang mag-palit. Tapos, nag hanap na rin ako ng librong mababasa.

So, paalis na kami ng Katipunan, nadaanan namin ang LSC. Nakakatuwa talaga ang feeling...nakakamiss din. Lalo na yung red ribbon! pag nakikita ko yun, naaalala ko si Michelle na sukang-suka at yung pants kong hindi mabuksan. Buti na lang tinulungan ako nila MIchelle buksan kundi mamamatay ako sa hindi pagka-ihi. lintik lang. Pag-pauwi kami noon gling LSC, lagi kaming may mga kwentuhan nila Bien. Tapos inaapi namin si Charis...ngayon bawal na, Thomasian kasi siya weh. Si Michelle na lang ulit (peace). Tapos, noon ko lang napansin na madaldal rin pala si Michelle. Duet pa nga kami ni Ikee kung kumanta noon, ngayon malabo na yun mangyari...dalaga nako weh. hahaha! Masungit na rin siya ngayon (ssshhhh!).

Ngayon, wala na kong masabi...
Espanya versus Katipunan na! hahaha
rawr.

at proud ako na may close friend ako na ngayon ay isang ganap na Katipunera! miss you, xhel. :)

-S.Reyes

Ate Irene, Reyna ng Canteen

Actually, hindi ko muna dapat gagawin itong blog na to na dedicated kay Ate Irene. Dapat sana gagawin ko ito pag namiss ko na sya. hahaha. Xempre, hindi makukumpleto ang CdSP family kapag hindi kasama ang mga tao sa Canteen...lalung lalo na ang Reyna nito.

Well, ipakikilala ko muna sainyo ang bida sa post na to. Si Ate Irene ay matagal ng naninilbihan sa aming iskwelahan nung high school ako. Matagal na rin namin syang nakapiling kaya hindi mo maiiwasan na mamiss sya sapagkat naging bahagi sya ng buhay namin sa CdSP. Kapansin pansin talaga ai Ate Irene dahil sa kanyang natatanging ganda at dahil sa kanyang salubong na kilay...

Nagsimula ang "handsome bonus" na trip namin after ng aming retreat sa Capuchin. Sial Ikee at MIchelle ang madalas kong kasama kumain. Halos wala kaming pinapalampas na break time, mahalaga man kasi sa amin ang mga oras na kami ay sama-sama. Bilang na rin kasi ang oras namin dito sa CdSP, kaya sinusulit na namin. May pagkakataon na pare-parehas kami ng kinakain, katulad ng spaghetti ni Ate Ibz; Minsan naman ay talagang iba iba kami ng trip...Nagtataka nga ako dahil isa lang sa aming tatlo ang tumataba, haha! ang bad ko. bati na kami!

Kapag may na kuha kaming pagkain, lagi naming tinatanong kay ate Irene kung "wala bang handsome bonus?", aba'y xempre! wala. Mahirap na talaga ang buhay ngayon...ala ng libre o kaya discount. Wala ng hansome Bonus, meron ka pang libreng simangot! wahaha. nakakaloka talaga. Hindi dun natapos ang mga hirit naming tatlo! may mga sumunod pa. Wala kaming pakialam kahit sungitan pa kami nun, mas nakakatuwa nga weh...itsura kasi! wooo!

May naka-post sa canteen na "Quapao Available", doon malapit sa cashier o kaya bayaran ng pagkain (probinsyana term). Palaging may nakapost na ganun kaya naman minsan naloloko man kami. Minsan wala naman talagang quapao, pero yun parin inoorder namin. Kapag sinabing wala ngang quapao, inirarason namin na may nakalagay na "quapao available" , sabay turo sa sign. Yun lang ang kailangan mong gawin upang masira ang araw ni ate Irene, isama mo na rin yung smiling face nya. hahaha!

Nang minsan na pumunta ako sa CdSP ng Sunday. May nakalimutan ata akong libro tapos may quiz kinabukasan. Diko masyadong maalala pero ang alam ko lang, 1st year high school palang ako nun. Nagmano ako kay Ms. Santos noong pauwi nako...spotted si Ate Irene na sinundo ng boypren nya! nakita namin ni Miziz. Hindi na nga akong nag-react masyado, ngumiti nalang ako. Nagulat ako nung napabulong si Ms. na, "ginagawang dating place ang iskwelahan." haha. grabeh.

Maypagka-masungit nga si Ate Irene, pero minsan nakaktuwa rin naman. Pano kasi palagi syang "meron." hahaha! kaya siguro ganoon. Pagkatapos ng interview ni Ikee with ate Ibiang noongika-17 ng Marso, Sa aming iskwelahan, 8:30 ng gabi, si Ate Irene naman ang sumunod. Ipinipilit ni Ikee ang kanyang sarili na maki-tulog kila Ate Irene sa tagal ng meeting ng tito nya. Nag-suggest pa nga si Ikee at tabi sila, xempre...pinatulan naman ni Ate Irene ang gimik ni Ikee. haha, itinakwil si Ikee. Iyon man ang isa sa mga araw na nakita kong masaya at puno ng kalokohan si Ikee. Isa pa kasi yung parating "meron." haha! lagot ako.

Si Ate Irene ay nagsimula sa pagiging taga-linis lamang. Na-promote kinalaunan...naging taga-abot ng pagkain...taga-luto...at ngayon Reyna na ng canteen! xempre, may sideline man yang si Ate Irene, nakuha pa syang extra sa Amateur Film na Valor. Kuwari pa syang hindi natuwa, pero deep inside sobrang tuwa sya! pano ko nasabi yon? Pano namna kasi, nung napalabas na ang Valor at nakita nya ang scene na kasama sya, aba'y ang ngiting ngiti sabay turo sakanyang sarili!!! (nakita ko kasi malapit lang table nya sa amin). Ang lakas ng palakpak nya, sapat na para madinig ko at malamang sa kanya nga galing yon.

Noong, Premiere Night ng Valor, naka-gayak si Ate Irene ng bonggang bongga! akala mo sya lang ang rarampa! hahaha. Hinihingi pa nga namin ang kanyang PInk Bunny Headband para remebrance , akso ayaw nya ibigay. Nasungitan na kami ni Ikee, napagdamutan pa! san ka pa? Noong patapos na ang school year namin, tinanong namin kung mamimiss nya kami...
Inamin nya rin, at xempre natuwa naman kami. Minsan lang kasi lumambot ang puso nun weh. At sincere talaga ang pagkakasabi nya.

Ngayon araw na ito, 6-3-2009, muli kong nasilayan ang CdSP...Huling punta ko na ito bago ako pumasok. Nakita ko si Ate Irene, at tinawag nya ako noong paalis na kami. Sabi nya, "Sam! ang sexy mo!" (pawang katotohan ang mga sinabi ; walang labis, walang kulang...tanong mo pa kay Michelle). at ang sinabi ko, "oo, naman!" Iyon ang huli naming pagkakausap. At ang nangyari ngayong araw ay ang nagbigay inspirasyon sakin para isulat ang blog post na to.

Si Ate Irene ngayon ay blooming, hindi na gaanong masungit samin, at higit sa lahat....

REBONDED!

*masaya ako at inspired ngayon araw, bati na kami, may reunion kami kanina, at masaya ang araw ko sapagkat muli ko silang nakasama. :)

-S.Reyes

A day after Lies and Regrets

I can write about others. I can understand what they feel by changing my perspectives.

The irony is, I can't write about myself. I can't understand what I feel and let anger rule over me.

I don't know what to do and what to feel. It seems that what she said was right but I don't want to believe ...Because if I do, I lose. And I'm sick of losing.

It's your fault for giving me the words I needed to hear most of the time.

I keep blaming you, because there's nothing better to do. I said hurtful words, you said them too.

You hate me, But I don't hate you.

You keep giving me reasons to hate you, and I'm tired of it.

Congratulations! 'coz I'm mad at you like you are to me.

I hate you, yes I do.

You don't care; i don't care; No one cares; No one should care, so i could care less.

I'm half broken, I'm tired, I'm sick, I'm sad, I messed up, and I definitely, miss you. :c

-S.Reyes

Retrospective Season--a Reflection

OUR FUTURE, OUR VISIONS.

Everybody has dreams, wishes, and goals. Sooner or later they get closer and closer to them . We had a dream that had become a goal in the past. We believed, in most cases, reaching a goal means to accept challenges in order to follow your dreams.

Preparing: Putting the essentials aside. Remembering what to do and where to start. Each step must be well thought out. Now, as we had just about everything ready, Great that was the beginning, simply by planning.

We each have feeling. Sometimes we're happy and sometimes we're blue. When something scares us, we feel afraid. We all feel proud of something we've made. When we want to know more, we listen. We sometimes feel lonely when there's nothing to do (believe me).

Change is the one constant in our lives. Ms. Manlapas said that we change our theme from day to day. From disco bar to squatters area ; squatters to the colorful world of the 70's. There are changes that we look forward too and changes that we fear. However, one thing is for sure, Things will not stay the same no matter how much we would like them too. All of us experience change in our lives. There were things we had that we couldn't see. Things that changed inside of us.

We rose above the average, by giving our best. We are the one who dares to try, when challenged by the task; to rise to height you've never seen. This is our season, a colorful world to win! A great purpose to achive; We accepted the challenge of our goals...and in our selves, we believe!

Choices to choose.
Goals to lose.
Goals to change.
Mistakes to make.

The first time: Excited. Delighted. The same, but new--The Promise. The Wonder. The Sharing. The blunder.

The Lights. The Sounds. The Fever.
The Sweat. The Tears. The Laughter.
--A dream, but true.

Years to come, but not a moment to waste...Celebrating a rainbow of Smiles in our Retrospective Season!

Soar High, S.P.V.M. '09!

-S.Reyes